Tüm hayal
kırıklıklarıyla ayaklarının dibine baktı kız… Gitmesi gerektiğini anlamıştı… Hayallerinin
kırıntılarına basa basa çıktı gitti… Onun yollarına serdiği tüm gülleri almak
istedi bir an, dikenlerin parmaklarına batmasına hiç şaşırmadı… Hep böyle
olmamış mıydı?
Tüm yalancılığıyla
derin bir oh çekti. “Bitti artık.” dedi... “Bitti…” Hâlbuki duymak isteyen olsaydı
eğer, gemilerinin acı çığlıkları kopuyordu en çok “benim” dediği limandan
ayrılırken… Birileri duysaydı eğer, belki bir an demir atardı kangren olmuş hayallerine…
Duymadılar… Duymadı…
Bakışları hala
ondaydı, bir an dahi büyüseydi sevdiğinin göz bebekleri, “Evet işte, bensiz
kaldığından tüm ışıkları söndü, karanlıklar sarmaladı şimdiden onu.” diye o
anda tornistan ederdi gemilerini ama ona alabora etmek düşmüştü geleceğini…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder